Η κηδεία του ιστορικού φραπόγαλου ***VIDEO**

 ΤΟ KEEP LENTZOS ALIVE ΣΤΟ FACEBBOK ΚΑΙ Ο ΡΑΣΟΥΛΗΣ. ΠΩΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΕ Ο ΜΥΘΟΣ ΤΟΥ ΛΕΝΤΖΟΥ ΚΑΙ ΤΙ ΑΚΟΥΣΕ ΕΚΕΙ Ο... ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ. ΤΟΠΟΣ ΕΠΙΔΕΙΞΗΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΜΗΧΑΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ... ΝΕΑΣ ΓΚΟΜΕΝΑΣ.

Η είδηση έκανε το γύρο του κόσμου! Σαν μετεωρίτης που ξέφυγε από τα Ουράλια κι έπεσε προς δυσμάς του Υμηττού. Όποια
διαδικτυακή πέτρα και αν σήκωνες, από το «ΒΗΜΑ» μέχρι τα... Νέα της Γαρδένιας, η ίδια οιμωγή: έκλεισε ο Λέντζος! Ο διασημότερος φραπέ του πλανήτη, λέει! Πάει το ιστορικό καφεζαχαροπλαστείο τού Παγκρατίου, στο χρονοντούλαπο κι αυτό. Σχεδόν μετά από μισό αιώνα. Μέχρι και ο πρόεδρος του Πανελληνίου Συνδέσμου Αθλητικού Τύπου, Σωτήρης Τριανταφύλλου, αρθρογράφησε σχετικά! Πάλαι ποτέ κάτοικος Βύρωνα, γαρ. Κι επειδή βρισκόμαστε στο 2013, σε χρόνο dt συγκροτήθηκε και στο «φατσοβιβλίο» ομάδα – άγημα απόδοσης τιμών, με όνομα επικολυρικό: Keep Lentzos alive! Δικαίως…«Καθόμουνα στου Λέντζου και έπινα καφέ...», είχε στιχουργήσει στη δεκαετία του '80 ο Μανώλης Ρασούλης σε μουσική Χρήστου Νικολόπουλου και είχε ερμηνεύσει ο Δημήτρης Κοντογιάννης. +/- Δείτε τη συνέχεια

Πόσα καφέ σε αυτή τη χώρα, με το παγκόσμιο ρεκόρ καφετεριών, έγιναν τραγούδι; Η «Μυροβόλος» και το «Μικρό Καφέ» της Καβάλας του Αργύρη Μπακιρτζή, που τραγούδησε ο Γιώργος Νταλάρας, ο «Άδωνις» της Νέας Σμύρνης, τον οποίο ύμνησε η Άλκηστις Πρωτοψάλτη. Να είναι και κάνα - δυο ακόμη ακόμα που μπορεί να μου διαφεύγουν; Πιο… δικαίως δεν γίνεται.Εάν ρωτήσεις τους περισσότερους Παγκρατιώτες, ή μπεις σε ταξιτζή και του πεις να σε πάει στην πλατεία Παγκρατίου, καληνύχτα! Οι περισσότεροι αγνοούν ότι αυτή είναι η επίσημη ονομασία της (κάτι σαν) πλατείας απέναντι από το Άλσος. Νομίζουν ότι είναι στο παλιό τέρμα των τρόλεϊ με το συντριβάνι. Την κανονική πλατεία Παγκρατίου την ξέρουν σαν «Λέντζο»!

Όσο για το μυθικό φραπόγαλο, οι ορκισμένοι οπαδοί του και οι... οδηγοί διασκέδασης έλεγαν χίλια δύο: ότι χτυπιέται με ασπράδι αυγού, πως καφές σαν κι αυτόν δεν υπάρχει –και καλά- άλλος (κάτι σαν σύλλογος μεγάλος που λέμε!...) και διάφορα άλλα τέτοια. Προσωπικά, δεν μου άρεσε ο φραπέ(ς) του. Εξάλλου, ένα φραπεδάκι ήταν, δεν θα τον παντρευόσουν. Επίσης, έχω γράψει τις περισσότερες καφενειακές μου ώρες σε άλλη πλατεία του Παγκρατίου. Πλην όμως... Όλοι –και οι λιγότερο πιστοί- , κάποια στιγμή, περνούσαμε μια βόλτα, για ν’ ανάψουμε ένα κεράκι. Να δούμε κάνα γνωστό μας, να…, να…Εξάλλου, αν ο μύχιος πόθος ενός παιδιού της γενιάς μου που ζούσε στα Πατήσια, λόγου χάριν, ήταν όταν μεγαλώσει να γίνει αστροναύτης ή να παντρευτεί τον Πάνο Μιχαλόπουλο (αν επρόκειτο για κοριτσάκι). Για έναν μπόμπιρα Παγκρατίου, Βύρωνος και περιχώρων, όμως, ήταν όταν ανδρωθεί να καθήσει σε μια από τις καρέκλες του Λέντζου. Ν' απλώνει την αρίδα σαν εκείνους τους τύπους που ρουφούσαν με το καλαμάκι κάτι καφετί μέσα από ένα ποτήρι ενσωματωμένο σε μεταλλική ποτηροθήκη με χερούλι (ε, βέβαια, για να μην κουράζεται ο θαμών...).

Υπερβολές, θα μου πεις. Σύμφωνοι. Υπερβολές, όμως, είναι ότι και στα δύο μαγαζιά (καφετέρια του Χρήστου Λέντζου ήταν κάποτε και το άλλο κατάστημα, παραδίπλα, όπου λειτουργεί σήμερα η Eurobank), η… μεγαλόχαρη ήταν η φραπεδιά. Kαι ότι για χατίρι της περίμενες σαν προσκυνητής της Τήνου ν’ αδειάσει καρέκλα για να κάτσεις. Εάν ήσουν, βέβαια, χαρωπή Χριστίνα, Μαρία, Σοφία, όλο και κάποια φιλόξενα γόνατα θα σε βόλευαν. Αλλά αν ήσουν Αλέκος, Θανάσης, Βαγγέλης, δεν σου έδινε διέξοδο για να ξαποστάσεις, ούτε ο… Στρ. Μυριβήλης! Η προτομή του, δηλαδή, κοντά στα τραπεζοκαθίσματα. Που είχε δει και είχε ακούσει τα πάντα, τόσα που έφταναν και περίσσευαν για να γράψει έναν τόνο μυθιστορήματα: ερωτικά «μπερδέματα», καλαμπούρια, τερατολογίες, ογκηθμούς που ξεπηδούσαν από την πολυκοσμία των ηλιόλουστων ημερών, αθλητικά κουτσομπολιά.

Τις καλές εποχές κι αφού η ποτηροθήκη αποσύρθηκε ως ντεμοντέ, ώς και οι μπασκετμπολίστες του «αυτοκράτορα» Άρη, όταν κατέβαιναν στην Αθήνα, περνούσαν από εκεί κι αντάμωναν τους αυτόχθονες σταρ, μια και το θαλερό μπάσκετ ΑΟ Παγκρατίου συσπείρωνε τότε όλο το φίλαθλο κοινό της περιοχής. Αντάμωναν τον Φάνη Χριστοδούλου κι ένα σωρό άλλο κόσμο -celebrities και μη- από διάφορα μέρη της Αθήνας. Κι από «δυνάμεις της εργασίας»; Εκεί να δεις… Να πέφτει κομπολόι από το τραπέζι και να γίνεται σύσκεψη στην παρέα ποιος θα σκύψει να το πάρει!

Ο «λεντζόβιος», άλλωστε, κατείχε για χρόνια ξεχωριστή θέση στην τοπική ορολογία.Δεν ήταν το φραπόγαλο και η αυθυποβολή στο θαυματουργό νέκταρ, αλλά το ότι ο «Λέντζος» αποτελούσε ΤΗΝ πασαρέλα! Έβγαζε κάποιος, φερ’ ειπείν, καινούργια μηχανή ή καινούργια γκόμενα; Εκεί έπρεπε να την επιδείξει πρώτα. Από τη μία τα μοντέλα (διτρόχων και γυναικών) – από την άλλη οι θεατές. Και στη μέση οι μεγάλοι δίσκοι με τα φραπόγαλα, στα χέρια των γκαρσονιών με την ομοιόμορφη ενδυμασία (τότε δεν σέρβιραν… δωδεκάποντα, που για ν’ αθροίσουν ένα χυμό, μία μπύρα κι έναν καφέ χρειάζονταν λυσάρι!).

Οι πελάτες άρπαζαν από το δίσκο τα ποτήρια σαν αντίδωρα, γιατί όποιος πρόλαβε το… φραπέ οίδε! Δεν ήταν σοφό να παραγγείλεις άλλου είδους καφέ, παρεκτός και είχες υπομονή ανάλογη με μαυροντυμένης Αμμοχωστιανής, η οποία περιμένει τον αγνοούμενο γιο της! Δεν ήταν η καφεΐνη, λοιπόν, αλλά η περιρρέουσα ατμόσφαιρα -σε κάθε περίπτωση κάτι δυσεξήγητο- που μαγνήτιζε τα πλήθη. Εξ ου και η παρακμή της επιχείρησης όταν συντελέστηκαν κάποιες αλλαγές στη συνοικία, η (εκούσα – άκουσα) δυσαρμονία της με το νέο τοπίο, η απροθυμία της να «πουλήσει» κάτι περισσότερο από ένα φραπόγαλο… Εδώ και κάμποσα χρόνια το μαγαζί έμοιαζε με σκήνωμα. Συνεπώς και η οικονομική κρίση να μην ενέσκηπτε, θα τα τίναζε τα πέταλα.

Άλλωστε, είχε ήδη πέσει και η μονοκρατορία του φραπέ. Εσπρέσοι, καπουτσίνοι, φρεντοτσίνοι, καφέδες με καραμέλα… Τα τίναξε, εντέλει, στις 15 του μηνός. Και η πληθύς των αφιερωμάτων που γράφτηκαν μέσα σε ελάχιστα εικοσιτετράωρα είναι τα κτερίσματα, τα οποία συνοδεύουν το τέλος ενός καφέ (με την αμφίσημη έννοια της λέξης), το τέλος μίας εποχής.